ردای کربلا ، بر دوش (قسمت دوّم) ـ حضرت زینب(س)
ردای کربلا، بر دوش (قسمت دوّم)
زینب(س) به دنیا آموخت که چگونه می شود اسیر بود، و آزادگی کرد!
"شهادت"
در "اسارت" بود، که به راه اُفتاد و زمین گیر نشد. انتشار یافت؛ و همه جایی شد!...
اگر اسارت نبود، دست شهادت ناکام می ماند و به جایی نمی رسید.
اگر شانهء اسارت ِ خواهر نبود، کوله بار شهادتِ برادر، بر زمین می ماند! چه کسی می خواست اینهمه سنگینی و عظمت "شهادت" امام زمان را بر دوش کشد و ...
*****
اگر زینب(س) نبود
دیوارهای "دنیای دین نما" را، که پس می زد؟
کوفهء خفته را، که بیدار می ساخت؟
شام ِ در کوره راه مانده را، که روشن می ساخت؟
و خواب و خیال و خمیازهء مردم را، چه کسی می شکست؟!...
اگر زینب(س) ، کربلا و عاشورا را ـ با خویش ـ به سیر اسارت نمی برد، چگونه جغرافیای خاک، "کربلا" می شد؛ و تاریخ زمین ، "عاشورا"؟!
هر چند که دوش و دل و دست ِ زینب(س)، خسته و زخمی است، امّا مگر می شود که جان خویش را، جا گذاشت؟!
*****
یک تن باید باشد؛
یک تن باید باشد که پیکر پُر خون کربلا را ـ اُفتان و خیزان ـ بر دوش کشد و با خویش به پشت"جبهه" آورد، و همه جای را جبهه سازد! بوی کربلا و رنگ عاشورا را ـ هموارهء همه جا و همه وقت ـ بر افشانَد و برانگیزاند....
کسی باید باشد که....
